روایت کوردستان اشغال شده

در این واقعیت کە همه انواع نابرابری، بی عدالتی، یوغ رعب و وحشت و شیوەهای متنوع و متعدد سرکوب و اختناق در کوردستان [ڕۆژهەڵات] وجود دارد تردیدی نیست. بر کوردستان هم شرایط غیرمنصفانە و ناعادلانە حاکم است و هم اجحاف و ستم و سرکوب در وسیعترین حد ممکن. اما روایت کوردستان صرفا روایت “شرایط غیر منصفانە” و حتی روایت “ستم مضاعف” در معنای “وجود ستم بە میزانی بیشتر از میانگین ستمی کە بر دیگر اقشار و ساکنان ایران می رود” نیست. در حقیقت، روایت کوردستان روایت “فتح” و “اشغال” سرزمینی متمایز با ملتی متفاوت و در نتیجە روایت “ستم ملی” و محروم سازی آنها از بنیادی ترین حقوق خود و از جملە “حق تعیین سرنوشت” است.

سیاست تکذیب اشغالگری و انکار ستم ملی از سوی جمهوری اسلامی از سویی و مغالطە اپوزیسیون غالبا فارس رقیب جمهوری اسلامی در تسخیر مراکز قدرت از سوی دیگر، هیچکدام از واقعیت “کوردستان اشغال شدە” و “ستم ملی” حاکم بر آن با کارگزاری دولت ایرانی- فارسی نمی کاهند. از این رو، مغالطە رایج و پرتکرار اپوزیسیون مبنی بر اینکە “سیاست رژیم کنونی در کردستان مورد تایید ما نیست، اما آنچە بر کوردستان می گذرد همانی است که در همه نقاط ایران جریان دارد” در ادامە همان منطق “تکذیب و انکار” جمهوری اسلامی قرار دارد. بە بیانی روشنتر، این گزاره کە “در سرتاسر ایران کاستی، نابرابری و نوعی از تبعیض وجود دارد کە در کوردستان نیز بازتاب یافتە است” قیاسی فاسد، توجیهی ناروا و مغلطەای آشکار است. اما شگفت انگیز  نیست چرا کە سیاست ها و اقدامات جمهوری اسلامی در کوردستان بە نمایندگی و در چارچوب اشغالگری دولت ایرانی- فارسی در کوردستان جای می گیرند. گفتیم کە مشکلە اپوزیسیون با جمهوری اسلامی مشکلە تسخیر مراکز قدرت است؛ برخلاف مشکلە ملت کورد کە مشکلە موجودیت دولت ایرانی- فارسی در اشکال مختلف آن در کوردستان است.

حتی اگر بر سیاستهای مبتنی بر آسیمیلاسیون و سرکوب کوردها در دورە پهلوی چشم پوشیم، آنچە را کە در همین دورە جمهوری اسلامی بر کوردستان رفتە است نمیتوان ستمی از آن جنس دانست کە بر همگان در ایران می رود. فتوای جهاد و لشگرکشی و اردوکشی جانیان مجهز به توپ و تانک بە کوردستان، دادگاههای خلخالی و محاکمات صحرایی و اعدامهای دستەجمعی، قتل و عام روستاییان در آغاز ( برای مثال، قارنا و قلاتان) و قلع و قمع مردم در دیگر نقاط در سالهای بعد از آن، به آتش کشیدن مزارع، تجاوز جنسی، کوچاندن اجباری مردم از برخی مناطق و سرحدات مرزی، ترور رهبران احزاب، شکنجه و حذف فیزیکی و ترور مستمر مخالفان سیاسی و حتی فعالان مدنی، چپاول آثار تاریخی و میراث باستانی، غارت منابع طبیعی، تاراج منابع آبی، تخریب و نابودی سیستمیک طبیعت کوردستان و ترور فعالان محیط زیست، توقیف و تعطیلی رسانەها، مطبوعات و نشریات و روزنامەهای مستقل و آزاد، ممنوعیت آموزش و تدریس با زبان مادری، اجرای طرحهای متنوع با هدف ذوب هویتی- فرهنگی، ایجاد جو ترس و اختناق، حبس، تبعید و تهدید و اخراج نخبگان و دگراندیشان، ایجاد انواع فیلترها و گزینش ها در روندهای استخدامی به بهانەهای واهی، امنیتی نمودن و در پی آن نظامی کردن منطقه و دخالت مستقیم در مسائل ملی-حیاتی کوردها حتی در دیگر بخشهای کوردستان و کشتار گستردە جوانان کورد در پی جنبش موسوم بە ژینا و مواردی دیگر از این قبیل را نمی توان آن طور کە برخی می پندارند از سنخ شرایط غیرمنصفانە و سرکوب رایج در دیگر نقاط ایران و بە خصوص در مناطق فارسنشین دانست کە اصولا دولت ایرانی منافع بنیادین آنها را نمایندگی می کند. از موجودیت و حیات فرد- انسانی گرفته تا محیط زیست و آب و خاک و منابع کوردستان هیچ عرصه و نقطەای را نمی توان یافت که مهر جنایات دولت اشغالگر بر آن حک نشده باشد.

البتە در این واقعیت شبەای نیست کە دولت ایرانی دولتی ناکارآمد و ناهمخوان با تمامی ویژگیهای مدل حکمرانی مدرن یا حکمرانی خوب است؛ اما این دلیلی بر موجە بودن کاربرد قیاس فاسد در رابطە با وضعیت کوردستان نیست. از این رو ضرورت این یادآوری نیز خطاب به مبلغان آن رویکرد بە میان می آید کە “مغالطه نکنید”؛ آنچه بر کوردستان گذشته و میگذرد نوعی نابرابری سطحی و رایج منتج از ناکارآمدی مدیریتی نیست؛ حتی روایت پایمال کردن حقوق شهروندی و یا صرفا نقض سرسری حقوق بشر نیست، بلکه «تبعیض و ستمی ساختاری و سیستماتیک» با هدف حذف ملت کورد بوده و هست. اساساً ملت کورد هموارە و در طول سالیان دراز به مثابه دشمن بازنمایی شده و لذا آنچنان که شایسته دشمن است با آنها رفتار شده و سرزمینشان به هر شیوه ممکن مورد تاخت و تاز قرار گرفتە است.

تردیدی نیست کە چنان رویکردی صدماتی هنگفت و خساراتی درشت به بار آوردەاند اما مقاومت ملی کوردها مانع از توفیق نهایی آن شده است؛ حاصل مقاومت نیز در نهایت رهایی ملی خواهد بود.