مسلح بودن احزاب کورد: توجیه ناموجه تهاجم موشکی

برخی مدافعان «جمهوری موشکی ایران» ادعا کرده اند که مسلح بودن حزب دموکرات یورش و تهاجم موشکی به این حزب را توجیه می کند. اما آنها که غالباً نیز از طیفی هستند که از «سوری شدن» ایران نگرانند و حتی معترضان داخلی و غیر کورد خود را نیز «کرکس» می نامند، نمی گویند که مسلح شدن آخرین گزینه کوردها برای حفظ بقا بوده است. آنها طوری سخن می گویند که گویی کوردها با دولتی «بهنجار» مواجه بوده–اند که امنیت کامل را در کوردستان تامین کرده و کوردها از «وفور» امنیت به تنگ آمده و بی دلیل و به اشتباه به اسلحه روی آورده ند. آنها در واقع می دانند اما نمی خواهند اعتراف کنند که کوردها با دولتی «نابهنجار و شرور» مواجه بوده و هستند که امنیت را برای آنها نه کمیاب بلکه “نایاب” کرده است.

مدافعان «جمهوری موشکی» قصد دارند این حقیقت آشکار را نهان سازند که جستجوی بقا و امنیت در بستر و فضای هراس همیشگی و ناامنی پایدار و مزمنی که دولت مرکزی ایجاد کرده است، دلیل اصلی مسلح شدن کوردها بوده است. حقیقت این است که کوردها محکوم به برگرفتن سلاح هستند چرا که به تجربه آموخته اند که دولت هرگاه موقعیت را مهیا ببیند به شیوه ای تهاجمی دست به بسیج عناصر خود زده و به اعدام، کشتار و نابودی آنها کمر می بندد. دولت مرکزی دارای نیات خصمانه و بالقوه خطرناک است هر چند که ممکن است در مواردی محدودیت هایی داخلی و خارجی بر راه عملیاتی نمودن نیات آن تحمیل شوند.

کوردها در تجربه ای تاریخی دریافته اند که تفاوت میان اشخاص بر مسند قدرت چندان مهم نیست بلکه تفکری کوردستیزانه با پشتیبانی قوم مسلط در دولت ایرانی رخنه کرده است که زدودن آن تفکر تاکنون به هر طریقی ناممکن بوده است. فلذا به این درک راستین نیز نائل آمده اند که بدون سلاح نمی توانند بقای خود را حفظ کنند. در حقیقت مسلح شدن احزاب کورد ناشی از باور و رفتاری عقلانی است چرا که سلاح تنها راه حفاظت از خود و تضمین بقا در محیطی است که تضمین گر دیگری برای امنیت وجود ندارد. بدیهی است که هر موجودی در جهان میل به بقا دارد و در عرصه سیاست میل به بقا توجیه گر مسلح شدن است. در مواجه با تفکر حذفی در وضعیت جنگ برای بقا زمین گذاشتن سلاح و امید بستن به گفتگو سرابی بیش نیست. تنها یک موجود نادان می تواند با امید به احتمالات یا ترحم طرف مقابل که خود را به انواع سلاح آراسته است، از گفتگوی صرف سخن گفته و دست از فزون سازی قدرت خود به هر وسیله ممکن بردارد.

به طور خلاصه گمراه کننده و فریبنده است که مسلح بودن احزاب کورد را دلیل حملات و توجیهی برای جنایات دولت بنامیم؛ برعکس، این خوی تهاجمی و نیات خصمانه و اقدامات خشونت آمیز دولت است که چاره ای جز مسلح شدن احزاب باقی نگذاشته است. بدیهی است که کوردها از دولت می ترسند و بدان بدگمان هستند. خلع سلاح آنها تنها زمانی ممکن می شود که بقا و امنیت مادی و فیزیکی و فرهنگی و معنوی آنها تضمین. شود.